Ραϊμόνδος

(Raimond). Όνομα ηγεμόνων. 1. Ρ. A’ του Πουατιέ. Ηγεμόνας της Αντιόχειας (1136-1149). Ήταν δευτερότοκος γιος του Γουλιέλμου Θ’, δούκα της Ακουιτανίας. Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1131-1143), παντρεύτηκε την Κωνσταντία, που ήταν κληρονόμος της ηγεμονίας της Αντιόχειας. Για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του έγινε «φόρου υποτελής» στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη B’ Κομνηνό (1137). Μετά τον θάνατο του Ιωάννη B’, ο Ρ. αναγκάστηκε να δηλώσει υποταγή στον Μανουήλ A’ Κομνηνό (1145). Τελικά ο Νουρ-αλ-Ντιν τον νίκησε και τον σκότωσε (1149). 2. Ρ. Βερεγγάριος A’ o Πρεσβύτερος (1024 – 1076). Ήταν κόμης της Βαρκελόνης (1035-1076). Πήρε μέρος στους αγώνες των χριστιανών εναντίον των μουσουλμάνων και κατόρθωσε να μεγαλώσει τις κτήσεις του. Συνέταξε τις Usatges πρώτο φεουδαρχικό κώδικα της Ευρώπης. 3. Ρ. Βερεγγάριος Γ’, κόμης της Βαρκελόνης (1096-1131) και κόμης της Προβηγκίας (1112 ή 1113-31). Υπήρξε διάδοχος του θείου του B.Ρ. B’ (1096). Μεγάλωσε σημαντικά τις κτήσεις του, πολεμώντας εναντίον των μουσουλμάνων. 4. Ρ. Βερεγγάριος Δ’, κόμης της Βαρκελόνης (1131-1162), ηγεμόνας της Αραγονίας (1137-1162) και κόμης της Προβηγκίας (1144-1162). Με τον γάμο του συνένωσε την Αραγονία με την Καταλονία και έδιωξε από τα όρη της Καταλωνίας τους τελευταίους μουσουλμάνους (1154). Μετά τον θάνατο του αδελφού του B.Ρ. (1114), κυβέρνησε την Προβηγκία με το όνομα B.Ρ.B’ (1144-1162), ως κηδεμόνας του ανιψιού του Β.Ρ.Γ’. 5. Ρ. Β’. Κόμης της Τρίπολης (1137-1152). Αιχμαλωτίστηκε από τον άρχοντα του Χαλεπιού (1137). Κατόρθωσε να απελευθερωθεί και πολέμησε εναντίον του Αλφόνσου A’ κόμη της Τουλούζ, ο οποίος διεκδικούσε την κομητεία. Ο κόμης τελικά πέθανε δηλητηριασμένος. Τον ακολούθησε και ο Ρ., που πέθανε απρόοπτα. 6. Ρ. Γ’ Κόμης της Τρίπολης (1152-1187). Ήταν και ηγεμόνας της Τιβεριάδας και της Γαλιλαίας από τον γάμο του (1174-1187). Ανάμεσα στο 1164 έως το 1172 ήταν αιχμάλωτος του Νουρ-ελ-Ντιν Μαχμούντ. Δύο φορές διατέλεσε αντιβασιλιάς της Ιερουσαλήμ, αναπληρώνοντας τους ανήλικους Βαλδουίνο Δ’ (1174-1176) και Βαλδουίνο E’ (1185-1186). Πολέμησε και εναντίον του Σάλαχ ελ Ντιν (Σαλαδίνου). Πέθανε άτεκνος και την κομητεία της Τρίπολης κληρονόμησε κάποιος πλάγιος κλάδος του οίκου της Αντιόχειας, με αρχηγό τον Βοημούνδο Δ’. 7. Ρ. Δ’ ο επιλεγόμενος Ρ. του Σεν-Zιλ (1042-1105). Ήταν κόμης της Τουλούζ (1093-1105). Πήρε μέρος στη Σταυροφορία, ως επικεφαλής του στρατού των Γάλλων του Νότου, και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη (1097). Αρνήθηκε να δώσει όρκο υποτέλειας στον Αλέξιο A’ Κομνηνό και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πολιορκίες της Νίκαιας (1097) και της Αντιόχειας (1098). Αφού πολιορκήθηκε με τη σειρά του στην Αντιόχεια, εκμεταλλεύτηκε την ανακάλυψη από Προβηγκιανό χωρικό της «ιερής λόγχης», για να πετύχει την απελευθέρωση της πόλης, την οποία όμως τελικά κυρίευσε ο Βοημούνδος της Σικελίας. Επειδή ο Ρ. δυσαρεστήθηκε απ’ αυτό το γεγονός, συμφιλιώθηκε με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου και επιχείρησε πολλές εκστρατείες εναντίον του εμιράτου της Τρίπολης (1098-1099). Στη συνέχεια πήρε μέρος στην κατάληψη της Ιερουσαλήμ (1099). Όταν γύρισε στην Κωνσταντινούπολη, τέθηκε επικεφαλής βοηθητικού στρατού, που τον αποτελούσαν Λομβαρδοί, αλλά ηττήθηκε κοντά στην Άγκυρα (1101). Το 1102 αιχμαλωτίστηκε από τον Τανκρέδο αλλά κατόρθωσε να δραπετεύσει. Πέθανε στην πολιορκία της Τρίπολης. 8. Ρ. ΣΤ’ (1156-1222). Ήταν κόμης της Τουλούζ (1194-1222). Πολέμησε εναντίον των Πλανταγενετών αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ηγεμονία τους. Ο πάπας Ινοκέντιος Γ’, μετά τη δολοφονία του λεγάτου του από αξιωματικό του κόμη της Τουλούζ, αφόρισε τον κόμη και διοργάνωσε εναντίον του σταυροφορία με αρχηγό τον Σίμωνα του Μονφόρ. Μετά από μακροχρόνιους αγώνες και αφού η Τουλούζ πολιορκήθηκε επί δυο χρόνια, παραδόθηκε στα στρατεύματα του πάπα και κατέφυγε στην Αγγλία (1215), ενώ οι κτήσεις του έπεσαν στα χέρια του Σίμωνα του Μονφόρ. Το 1217 ο Ρ. κατέλαβε και πάλι την πρωτεύουσά του, παρά τις συνεχείς επιδρομές του Σίμωνα του Μονφόρ, ο οποίος τελικά σκοτώθηκε στη διάρκεια μιας επίθεσης (1218) και ο Ρ. ξαναπήρε πάλι σχεδόν όλες τις κτήσεις του.